Za Štubej, koji je najsevernija tačka Homolja i Homoljskih planina mogu reći da je zavodljiv u svako doba godine. Najlepši je u proleće, kada livade, pašnjaci i šume ozelene, a još mnogo lepši krajem oktobra i početkom novembra kada se okiti svim bojama jeseni, a opalo lišće prijatno šušti pod nogama.
Zastupljeno je više trekova koji vode na Štubej, a ovaj o kome sada pišem je samo jedan od njh i smatra se jednom od najlepših pešačkih staza u Srbiji.
Od Smedereva smo putem preko Požžarevca i Kučeva došli do zapadnih obronaka Homoljskih planina i sela Ceremošnja koje je bilo polazna tačka na današnjem usponu. Na šestom kilometru pre ulaska u selo Ceremošnja, nailazimo na putokaz koji upućuje desno na selo Ravnište i pećinu Ravništarka koje je odatle udaljeno tri kilometra, a koje naša završna tačka ovog treka. Skrećemo levo, ka Ceremošnji i nakon šestog kilometra dolazimo do sela i parkinga za autobuse i automobile prolazeći pokraj veoma lepih predela.
U neposrenoj blizini parkinga, čekajuci vodiča iz TO Kučevo da nas provede podzemnim svetom pećine Ceremošnja, pauzu za jutarnju kafu i doručak pravimo u jedinom restoranu koji se ovde nalazi. U njemu se nalazi i pečat pećine Ceremošnja, pa nismo proputili da i njega pored svih ostalih utisnemo u naše planinarske knjižice. Uz tradicionalnu kuhinju - homoljski sir i kačamak i neizostavnu čašicu domaće rakije uživali smo u miru i zaboravljenom načinu života koji smo osetili ovde, u netaknutoj prirodi koja nas sa svih strana okružuje.
Ispred ovog etno restorana, postavljen je stub bele boje ''Na večnoj straži'' koji je ujedno i amblem pećine Ceremošnja i može se videti na svim prospekrima, razglednicama i ulaznicama za pećinu. Tu je i botanički park-arboretum, u kome su prisutne biljne vrste koje nastanjuju Karpatsko-balkansko područje naše zemlje i Etno-park u kom smo se upoznali sa zanimanjima, običajima i predmetima stanovnika Homolja.
Spuštamo se do ulaza u pećinu na 533 mnv i u pratnji vodiča u narednih 431 metar, koji su uređeni za posete, koračamo imresivnim podzemnim dvoranama ovog bisera Homolja diveći se podnim i tavanskim ukrasima.
Od pećine do vrha ima oko 4 km.a možda jos i nekih stotinka metara više. Napuštajući pećinu, polazimo na relaksirajuć i dinamičan trek dužine 13.5 km, prelazeći visinsku razliku od 410 mnv do najviše tačke na 940 mnv, kretajući se kratkim spustom kroz šumu uz Strugarski potok koji je bilo potrebno na par mesta preći. Cipele su ostale suve jer potok je mali i plitak, a popadala stabla i granje su nam dosta pomogli da ga na par mesta cik-cak preskočimo. Sledi kraći uspon kojim izlazimo iz šume, udaramo na makadam i poljske puteve kojima jedno vreme idemo prolazeći kraj šipuraka crvenih kao krv. (u proleće se ovuda može uživati u ukusu divljih jagoda kojih ima na sve strane). Dalje nastavljamo stazom koja je lagana za pešacenje i uglavnom vodi kroz šumu, zatim preko livada i prelepih vidikovaca sa kojih se pruža nezaboravan pogled na planinske vrhove istočne Srbije, ravno Pomoravlje i talasastu Šumadiju, dalje pokraj pašnjaka i proplanaka, pa opet kroz šumu.
Upijajući predivne idilične pejzaže, uživajući u mirisu cvetnih livada i miru još uvek netaknute prirode koja nam je stvarala utisak da je ovde još uvek zaustavljeno vreme, dolazimo do brda i stene Čuček na 793 mnv. Naravno, usledila je kraća pauza i fotografisanje veličanstvene okoline koja se sa ovog vidikovca mogla videti kao na najlepšoj razglednici. Idući ka vrhu prolazili smo kraj retkih obrađenih površina, pored tek po koje okućnice i stada ovaca. Sa puta smo kroz paprat i šumu skrenuli levo, naišli opet na šipurke koji su nas mamili svojom jarko crvenom bojom da zastanemo i naberemo ih još malo, a zatim nastavili do Hajdučkog kladenca, jedinog izvora pitke vode na ovom treku koji se nalazi na 844 mnv. Nedaleko je istoimeni vidikovac koji je nezaobilazna tačka na svakom usponu ka vrhu Štubej, sa koga "puca" veličanstven pogled na istočne predele Homoljskih planina, pa preko Majdanpeka, kada je vidljivost dobra, sve do susedne Rumunije i Karpata.
Lični utisak sa kojim će se većina složiti je, da je u ovom predivnom danu, pogled sa Hajdučkog kladenca bio najimpresivniji. I ovaj vidikovac ima u svom nazivu “hajdučki” kao i većina skrivenih mesta koje su zbog nepristupačnih terena koristili verovatno, samo hajduci.
Upijajući predivne idilične pejzaže, uživajući u mirisu cvetnih livada i miru još uvek netaknute prirode koja nam je stvarala utisak da je ovde još uvek zaustavljeno vreme, dolazimo do brda i stene Čuček na 793 mnv. Naravno, usledila je kraća pauza i fotografisanje veličanstvene okoline koja se sa ovog vidikovca mogla videti kao na najlepšoj razglednici. Idući ka vrhu prolazili smo kraj retkih obrađenih površina, pored tek po koje okućnice i stada ovaca. Sa puta smo kroz paprat i šumu skrenuli levo, naišli opet na šipurke koji su nas mamili svojom jarko crvenom bojom da zastanemo i naberemo ih još malo, a zatim nastavili do Hajdučkog kladenca, jedinog izvora pitke vode na ovom treku koji se nalazi na 844 mnv. Nedaleko je istoimeni vidikovac koji je nezaobilazna tačka na svakom usponu ka vrhu Štubej, sa koga "puca" veličanstven pogled na istočne predele Homoljskih planina, pa preko Majdanpeka, kada je vidljivost dobra, sve do susedne Rumunije i Karpata.
Lični utisak sa kojim će se većina složiti je, da je u ovom predivnom danu, pogled sa Hajdučkog kladenca bio najimpresivniji. I ovaj vidikovac ima u svom nazivu “hajdučki” kao i većina skrivenih mesta koje su zbog nepristupačnih terena koristili verovatno, samo hajduci.
Prelazimo kroz šumu i preko livade nepun kilometer dalje, dolazimo za kraće od pola sata do našeg današnjeg cilja na 940 mnv. Za Veliki Štubej, ili samo Štubej kako ga obično većina naziva, sam mnogo puta čula a na više mesta i pročitala da je najviši vrh Homoljskih planina, međutim on je drugi po visini, odmah posle Velikog Omana koji se nalazi na 962 mnv. Sam vrh je takođe okružen šumom i ne odaje ni malo impresivan pogled, jer i ne može se u šumi ništa videti, ali zato sam dolazak do njega je idiličan sa svojim prelepim vidikovcima. Spada u kategoriju lako osvojivih vrhova do kog se laganom šetnjom stiže od koje god pećine da krenemo, a ako i krenete samostalno, šansa da se zagubite je skoro nemoguća, jer je na vrhu postavljena relej koji je ujedno i marker ka kome se treba ići. Od pećine Ceremošnja do samog vrha, uz duže i kraće pauze, bilo nam je potrebno oko dva ipo sata lakog i umerenog hoda.
Zadržavamo se uz neizbezno fotografisanje, za uspomemenu na ovaj divan sunčani dan i još jedan ispenjan vrh.kraj ozidanog stubića sa metalnom pločom, na kojoj su ugravirani osnovni podaci o ovom vrhu Homoljskih planina.
Ka pećini Ravništarka spuštali smo se markiranom stazom kroz gustu bukovu šumu i paprat oko kilometar do sledećeg releja, a zatim poljskim putevima, kraj livada i pašnjaka. U opuštenoj šetnji, sa nekoliko prevoja smo imali prilike da vidimo planine na severu a pružao nam se i predivan pogled ka Zviždu.
Mimoilazili smo se sa terenskim vozilima, te zaključili da se do skoro samog vrha može doći i na ovaj način. Za tri sata laganog spusta od Štubeja stižemo do platoa na kom se nalazi Info-centar, sa biletarnicom, suvenirnicom i restoranom sa letnjom baštom. Nakon ove skoro 14 km lagane šetnje, po divnom i sunčanom danu, sa temperaturom koja je bila idealna za ovakvo pešačenje, još veći hlad smo potražili u još jednom biseru Homolja, u dvoranama pećine Ravništarka na 406.6 mnv. Po izlasku iz pećine, kraće vreme smo proveli u šetnji kroz selo Ravnište diveći se livadama i lepo obrađenim površinama.
Mimoilazili smo se sa terenskim vozilima, te zaključili da se do skoro samog vrha može doći i na ovaj način. Za tri sata laganog spusta od Štubeja stižemo do platoa na kom se nalazi Info-centar, sa biletarnicom, suvenirnicom i restoranom sa letnjom baštom. Nakon ove skoro 14 km lagane šetnje, po divnom i sunčanom danu, sa temperaturom koja je bila idealna za ovakvo pešačenje, još veći hlad smo potražili u još jednom biseru Homolja, u dvoranama pećine Ravništarka na 406.6 mnv. Po izlasku iz pećine, kraće vreme smo proveli u šetnji kroz selo Ravnište diveći se livadama i lepo obrađenim površinama.
Bio je ovo podsetnik sa jedne od prethodnih šetnji do Štubeja, a u nedelju 21.06. nas PK Čelik ponovo vodi sličnom stazom, pa bi ovo bio i poziv svim ljubiteljima prirode da se opuste u prelepom danu, kako meteorolozi i predviđaju.
Više fotografija može se videti u sledećim albumima:
Klik na link:
Pećina Ceremošnja
Nalazi se na obroncima Homoljskih planina, na nadmorskoj visini od 533 m, u podnožju vrha Velikog Štubeja (940). Za turističke posete je uređena 1980. godine. Ukupna dužina do sada istraženih pećinskih kanala je 775,5 m, dok je dužina turisticke staze 431 m. Ulaz se nalazi na kraju doline Strugarskog potoka. Kroz pećinu smo se kretali obeleženom stazom za posetioce koja je je kružna i jednosmerna, što nam je omogućilo odlične uslove u toku uživajna u njenim lepotama. Zavod za zaštitu prirode Srbije je 2007.godine pećinu Ceremošnja stavio pod zaštitu kao Spomenik prirode, odnosno zaštićeno prirodno dobro. Po bogatstvu nakita, pećina Ceremošnja je jedna od najlepših pećina u Srbiji. Poznata je po velikim dvoranama koje krasi raznovrstan pećinski nakit - stalaktiti, stalagmiti pećinski stubovi, draperije, okamenjeni vodopadi, galerije i td. Sačinjena je od pet kanala.
Prvi je "Ulazni kanal", dugačak 87 m i obuhvata deo od ulaza u pećinu do dvorane Arena. Siromašan je nakitom. Praćenjem podzemnog toka Strugarskog potoka stižemo do "Arene", najveće i najatraktivnije dvorane u Ceremošnji. Dvorana je nepravilno kružnog oblika i veoma podseća na amfiteatre starog Rima, tako da je ime "Arena" za nju vrlo prikladno. Širina "Arene" kreće se od 40-50 m, a visina od 20-24 m. Pećinski nakit u Areni je vrhunskog kvaliteta. Posebno se izdvajaju monumentalni oblici:''Na večnoj straži''- pećinski stub, koji je i amblem Ceremošnje.
’’Vodopad’’ - masivni kalcitni kaskadni stub, visok preko 10 m. ’’Lepa Vlajna’’ - lepršavi snežno beli stub od kristalnog iskričavog belog kalcita koji simbolizuje ženu ovog podneblja. U blizini je i stalagmit ''Mladoženja'', i čudno srasla dva pećinska stuba ''Drugovi''.
U sledeću dvoranu se ulazi iz "Arene" kroz jedan lepo formirani otvor u visokom pregradnom draperijskom zidu. Otvor je nazvan ''Dveri'', jer veoma podseća na oltarske dveri. "Ponorska dvorana" je dobila ime po levkastom ponoru koji se u njoj nalazi. Dvorana je dugačka 36 m a široka 18 m. U mnoštvu nakita, kao raritet izdvaja se "Raspukla sfera" - ogromna polulopta od trakastog bigra, različito obojenog, ispucala i sa odvojenim sfernim komadima.
Poluprečnik ove lopte kreće se od 3,5 do 4,0 m. Dužina sistema "Ponorske dvorane" iznosi 99 m. Dolazimo i do "Andezitske dvorane" u koju se ulazi iz Arene širokim hodnikom. Ime je dobila po Andezitu, koji je u osnovi čitave dvorane. Dvorana je eliptičnog oblika, dugačka 60 m a široka 15-20 m. U "Andezitskoj dvorani" ima nekoliko atraktivnih grupa nakita, pri čemu se izdvajaju ’’Krajputaši’’- grupa neobičnih stalagmita. Posebno je privlačan snežno beli tavanični nakit. Ukupna dužina njenog sistema je 76 m. Poslednji deo pećine je "Južni kanal", na čijem je kraju i izlaz iz pećine. On počinje na mestu kod "Lepe Vlajne" u "Areni". "Južni kanal" je siromašan nakitom ali postoji izvestan broj interesantnih oblika. Dugacak 107,7 m, a sa kratkim slepim kanalima 172 m. Na južni kanal se nastavljaju dva dugačka nešto uža istočna kanala. Na kraju prvog od ova dva kanala je i izlazni otvor iz pecine.
"Na večnoj straži", "Sokolar", "Raspeće" - pećina Ceremošnja
"Lepa Vlajna" i "Mladoženja" - pećina Ceremošnja
U sledeću dvoranu se ulazi iz "Arene" kroz jedan lepo formirani otvor u visokom pregradnom draperijskom zidu. Otvor je nazvan ''Dveri'', jer veoma podseća na oltarske dveri. "Ponorska dvorana" je dobila ime po levkastom ponoru koji se u njoj nalazi. Dvorana je dugačka 36 m a široka 18 m. U mnoštvu nakita, kao raritet izdvaja se "Raspukla sfera" - ogromna polulopta od trakastog bigra, različito obojenog, ispucala i sa odvojenim sfernim komadima.
"Raspukla sfera" - pećina Ceremošnja
Poluprečnik ove lopte kreće se od 3,5 do 4,0 m. Dužina sistema "Ponorske dvorane" iznosi 99 m. Dolazimo i do "Andezitske dvorane" u koju se ulazi iz Arene širokim hodnikom. Ime je dobila po Andezitu, koji je u osnovi čitave dvorane. Dvorana je eliptičnog oblika, dugačka 60 m a široka 15-20 m. U "Andezitskoj dvorani" ima nekoliko atraktivnih grupa nakita, pri čemu se izdvajaju ’’Krajputaši’’- grupa neobičnih stalagmita. Posebno je privlačan snežno beli tavanični nakit. Ukupna dužina njenog sistema je 76 m. Poslednji deo pećine je "Južni kanal", na čijem je kraju i izlaz iz pećine. On počinje na mestu kod "Lepe Vlajne" u "Areni". "Južni kanal" je siromašan nakitom ali postoji izvestan broj interesantnih oblika. Dugacak 107,7 m, a sa kratkim slepim kanalima 172 m. Na južni kanal se nastavljaju dva dugačka nešto uža istočna kanala. Na kraju prvog od ova dva kanala je i izlazni otvor iz pecine.
Pećina Ravništarka
Pećina Ravništarka se nalazi u neposrednoj blizini pećine Ceremošnja, u ataru sela Ravnište. Za turističke posete je potpuno uređena 2007. godine. i iste godine je od strane Zavoda za zaštitu prirode Srbije proglašena za Spomenik prirode, odnosno zaštićeno prirodno dobro.
Spada u red velikih pećina Srbije. Glavni pećinski kanal je dugacak 501,5.metara, dok je ukupna dužina svih pećinskih kanala 589. metara. Dužina turističke staze kroz pećinu iznosi 560. metara. Kroz Ravništarku protice potok Ponorac, koji izvire 2. km. uzvodno u manjoj, Bisinoj pećini.
Pećinski nakit Ravništarke je po lepoti ravan onom u Ceremošnji. Za razliku od Ceremošnje, koja je u suštini skup nekoliko velikih dvorana, Ravništarka ima samo jednu pećinsku dvoranu - "Crni Dvorac". Pečat Ravništarki daje njen glavni kanal, koji liči na gigantski tunel, bogato ukrašen najraznovrsnijim pećinskim nakitom.
Od figura, posebno se izdvajaju "Šarac kraljevica Marka", "Glavonje" i "Lepa Ravništarka", koja je ujedno i amblem pećine. Ulaz u pećinu se nalazi na nadmorskoj visini od 406,6 m. Kao rečna pećina, Ravništarka je siromašna podnim nakitom, ali zato vrlo bogata tavaničnim i zidnim nakitom. U pećini je temperatura 8 stepeni. Čini je devet celina: Prva je - "Savin kanal" koji počinje od ulaza u pećinu i dugačak je 88 m i siromašan je pećinskim nakitom. Sledeći je - "Omladinski kanal" dugačak 72,5 m, a od pećinskog nakita posebno se izdvaja: "Rudonja" – masivna bigrena polulopta,
"Odžaklija" - prostran saliv koji liči na otvoreno ognjište u starim kućama.
Treća celina - "Labudovo jezero" je dužine 126,5 m. Ova celina je dobila ime po malom jezeru i figuri na njemu, koja liči na labuda. Posebno lepa je kolona stubova, nazvana "Vile jezerkinje". Lepotom se izdvaja i "Harfa" – sklop draperija i stalagmita, koji podseća na ovaj instrument. Pažnju privlači i "Ðavo" – masivni stalagmit, rđaste boje s rogom na glavi. Ipak, posebno se izdvaja amblem pećine, "Lepa Ravništarka" – vanredno oblikovan sistem zidnih ukrasa od belog kristalnog kalcita. Četvrti kanal - "Beli dvorac", dugačak je 37 m, a sa sporednim kanalom 44 m. Dobio je takav naziv jer neodoljivo podseća na građevine iz bajke. Snežnobela tavanica sa koje visi šuma masivnih stalaktita, od kojih mnogi prelaze dužinu od 6 m, ostavlja vrlo snažan utisak.
U ovom dvorcu kao da živi ukleti princ, koji očekuje lepu princezu, svog spasioca. Posebno je lep "Snežanin balkon" – snežnobela školjka koja počinje na visini od 3,5 m. U drugom delu "Belog dvorca" nalazi se "Šarac kraljevica Marka" - velika figura konja koji lebdi pod tavanicom.
Ova figura podseća i na zmaja, koji kao da drži u zatoceništvu ukletog princa. Peti - "Leopardov kanal" je dugačak 16,5 m i nastavlja se na "Beli dvorac". Ime je dobio po čudnim šarama na tavanici i zidovima, koje liče na leopardovo krzno. Ovde se nalazi "Devičanski kladenac". U pitanju je izvor iz koga kroz uzanu pukotinu, pod pritiskom izbija voda vertikalno i šišti, rasprskavajući se o stenu iznad sebe. Izvor je, inače, aktivan samo u vlažnom periodu godine (do sredine proleća). "Crni dvorac" je šesti kanal, koji je dugačak 43 m, predstavlja klasičnu pećinsku dvoranu prosečne širine oko 20 m i visine 12 m. Dobio je ime po crnim stenama, koje su na pojedinim pravcima prošarane belim kalcitnim oblicima. Dvorana deluje tajanstveno. U "Crnom dvorcu" se nalazi jedna vrlo lepa kompozicija nazvana "Ikonostas", prava čipka u kamenu – snežnobeli nakit svih vrsta na crnoj podlozi. Ispred "Ikonostasa" nalazi se figura "Iguman", koja neodoljivo podseća na monaha koji drži propoved. "Izvorski kanal", sedmi po redu,. dugačak je 72 m. Pažnju privlači prirodni most na kome je obris neobične figure, koja je izgledom negde između profila slona i miša. Zatim se nailazi na "Glavonje" - grupu stalagmita neobičnog oblika. Pretposlednji, osmi kanal - "Mali beli dvorac" je slepi kanal, dugačak 17 metara koji ima oblik manje dvorane. Posebna je lepa grupa stalagmita i stalaktita nazvana "Zbeg". Stižemo 0 do poslednje, devete celine Ravnistarke - "Dušanove galerije" koja je dobila ime po Dušanu Nedeljkoviću, čoveku zaslužnom za izgradnju puteva i druge infrastrukture, čime su pećine Ceremošnja i Ravništarka postale dostupne nama posetiocima. Predstavlja stariji, suvi pećinski sistem koji se dodiruje sa glavnim pećinskim kanalom. Prvih 15. matara predstavlja jedan kanal, koji se zatim razdvaja na dva kanala, od kojih se levim, dužim kanalom (40.metara) stiže do izlaza iz pećine.
Rudonja - pećina Ravništarka
"Odžaklija" - prostran saliv koji liči na otvoreno ognjište u starim kućama.
"Odžaklija" - pećina Ravništarka
Treća celina - "Labudovo jezero" je dužine 126,5 m. Ova celina je dobila ime po malom jezeru i figuri na njemu, koja liči na labuda. Posebno lepa je kolona stubova, nazvana "Vile jezerkinje". Lepotom se izdvaja i "Harfa" – sklop draperija i stalagmita, koji podseća na ovaj instrument. Pažnju privlači i "Ðavo" – masivni stalagmit, rđaste boje s rogom na glavi. Ipak, posebno se izdvaja amblem pećine, "Lepa Ravništarka" – vanredno oblikovan sistem zidnih ukrasa od belog kristalnog kalcita. Četvrti kanal - "Beli dvorac", dugačak je 37 m, a sa sporednim kanalom 44 m. Dobio je takav naziv jer neodoljivo podseća na građevine iz bajke. Snežnobela tavanica sa koje visi šuma masivnih stalaktita, od kojih mnogi prelaze dužinu od 6 m, ostavlja vrlo snažan utisak.
U ovom dvorcu kao da živi ukleti princ, koji očekuje lepu princezu, svog spasioca. Posebno je lep "Snežanin balkon" – snežnobela školjka koja počinje na visini od 3,5 m. U drugom delu "Belog dvorca" nalazi se "Šarac kraljevica Marka" - velika figura konja koji lebdi pod tavanicom.
"Šarac kraljevica Marka" - pećina Ravništarka
Ova figura podseća i na zmaja, koji kao da drži u zatoceništvu ukletog princa. Peti - "Leopardov kanal" je dugačak 16,5 m i nastavlja se na "Beli dvorac". Ime je dobio po čudnim šarama na tavanici i zidovima, koje liče na leopardovo krzno. Ovde se nalazi "Devičanski kladenac". U pitanju je izvor iz koga kroz uzanu pukotinu, pod pritiskom izbija voda vertikalno i šišti, rasprskavajući se o stenu iznad sebe. Izvor je, inače, aktivan samo u vlažnom periodu godine (do sredine proleća). "Crni dvorac" je šesti kanal, koji je dugačak 43 m, predstavlja klasičnu pećinsku dvoranu prosečne širine oko 20 m i visine 12 m. Dobio je ime po crnim stenama, koje su na pojedinim pravcima prošarane belim kalcitnim oblicima. Dvorana deluje tajanstveno. U "Crnom dvorcu" se nalazi jedna vrlo lepa kompozicija nazvana "Ikonostas", prava čipka u kamenu – snežnobeli nakit svih vrsta na crnoj podlozi. Ispred "Ikonostasa" nalazi se figura "Iguman", koja neodoljivo podseća na monaha koji drži propoved. "Izvorski kanal", sedmi po redu,. dugačak je 72 m. Pažnju privlači prirodni most na kome je obris neobične figure, koja je izgledom negde između profila slona i miša. Zatim se nailazi na "Glavonje" - grupu stalagmita neobičnog oblika. Pretposlednji, osmi kanal - "Mali beli dvorac" je slepi kanal, dugačak 17 metara koji ima oblik manje dvorane. Posebna je lepa grupa stalagmita i stalaktita nazvana "Zbeg". Stižemo 0 do poslednje, devete celine Ravnistarke - "Dušanove galerije" koja je dobila ime po Dušanu Nedeljkoviću, čoveku zaslužnom za izgradnju puteva i druge infrastrukture, čime su pećine Ceremošnja i Ravništarka postale dostupne nama posetiocima. Predstavlja stariji, suvi pećinski sistem koji se dodiruje sa glavnim pećinskim kanalom. Prvih 15. matara predstavlja jedan kanal, koji se zatim razdvaja na dva kanala, od kojih se levim, dužim kanalom (40.metara) stiže do izlaza iz pećine.
Ostali tekstovi sa planinarenja u Srbiji se mogu procitati klikom na linkove ispod: